مبانی نظری وفاق

پیش‌نیازهای داخلی وفاق

عوامل خارجی و وفاق داخلی

تاریخِ وفاق؛ مطالعات موردی و تطبیقی

تمدن ایرانی و وفاق

سرمایه اجتماعی و وفاق

نظام تعلیم و تربیت و وفاق ملی

پیامدهای وفاق و عدم وفاق

دولت چهاردهم و وفاق

در پی انتخاب و استقرار دولت چهاردهم، «وفاق» به یکی از پر بسامدترین کلیدواژگان در سپهر سیاسی و حوزه عمومی ایران امروز بدل گشته است. بر همگان آشکار است در کنار «اراده نهادیِ» معطوف به ترویج ایده ی وفاق که به اقتضاء رتوریک سیاسی دولت مستقر صورت می‌گیرد، با این همه، نهادینه شدن  و تعمیق این مفهوم / هنجار در سیاست‌ورزی ایرانیان (اعم از کارگزاران دولتی و نیروهای اجتماعی) مستلزم «درنگ نظری» بر مختصات، بایسته‌ها، امکان‌ها و چالش‌های پیش‌روی جهت‌گیریِ وفاق‌محورانه نیز می‌باشد؛ چه اینکه، اراده سیاسیِ معطوف به وفاق بدون فرهنگ سیاسیِ وفاق‌مدار، تلاشی شکننده و ناپایدار می‌نماید. این درنگ و ضرورت نظریه پردازی معطوف به هدف، به ویژه در پی شرایط ناشی از جنگ 12 روزه، اهمیت مضاعف یافته است؛ تجاوز بیگانگان به مام میهن کارکرد عینیِ وفاق در جهت همبستگی اجتماعی، حفظ اقتدار ملی و کیان کشور را بر همگان نمایان ساخته است. از این رو، علی‌رغم برگزاری گردهمایی‌ها و نشست‌های علمی پیرامون موضوع، ضرورت واکاوی ابعاد نظری و مطالعه تجارب عملی وفاق بیش از پیش احساس می شود تا ذهنیتی جامع‌تر در خصوص معنا، بایسته‌ها و پیامدهای وفاق را پشتوانه‌ی سیاستگذاری‌های کشور سازد.

دانشگاه مازندران با دعوت به تشریک مساعی فکری نخبگان دانشگاهی متولی این مهم گردید تا سهم خود را در شکل‌گیری فهمی عمیق‌تر و چندلایه از مفهوم وفاق و همچنین ترویج هنجارِ وفاق ادا نمایند. بدیهی است ایفای بهینه‌ و کارآمد و موثر این نقش در گرو شکل‌دهی به یک فضای گفتگوی بینارشته‌ای است. بر این اساس، محورهای همایش به گونه ای طراحی شدند که با برخورداری از تنوع موضوعی، زمینه‌ساز تبادل‌ و تضارب آراء میان اندیشه‌ورزان حوزه های مختلف علوم سیاسی، اجتماعی و انسانی باشد؛ تبادلی نظری که یاری‌رسان برگزارکنندگان همایش در جهت دستیابی اهداف ذیل خواهد بود:

-        تامل نظری بینارشته‌ای در مفهوم وفاق

-        یادگیری از تجارب تاریخی وفاق در بسترهای متنوع

-        برقراری اتصال میان فهم دانشگاهی و تجارب سیاست‌گذارانه از وفاق و ایجاد گفتمان وحدت‌ بخش

-        تقویت احساس تعلق جمعی و اعتماد میان گروه‌های مختلف جامعه‌

-        هم افزایی میان گروه‌ها و نخبگان برای حفظ مصالح کشور در مواجهه با بحران ها و ضرورت توسعه پایدار

-        زمینه‌سازی برای سیاستگذاری‌های متاملانه وفاق‌گرا در دستگاههای اجرایی